Ostrog

“Ostroga mi, udaviću te!” – zaklinje se srednjoškolac suparniku, u klasičnom tinejdžerskom koškanju ispred škole. Ovaj psihosociološki fenomen, baziran na “tradiciji” pinkovizije (pinkovane stvarnosti, termin je uzet kao simbol Pink TV i njene pogubne funkcije u životu mladih generacija, koje odrastaju u takvom okruženju) i substitucionalne stvarnosti koja traje već više decenija u ovom dijelu bivše Jugoslavije, poprimio je opšte mjesto u ovdašnjem podneblju. Naime, ni stariji pripadnici ovog plemena nijesu imuni na zaklinjanje Ostrogom, u svakoj prilici, “uz riječ”. “Ostrog, slava mu i milost” – govorilo se u Nikšiću i u Crnoj Gori, i prije ovih vremena. Misli se, naravno, na manastir Svetog Vasilija Ostroškog, jednog od najvećih pravoslavnih svetitelja.
U neka normalnija vremena, kažu, jednako je bio poštovan i od katolika i od muslimana, koji su nerijetko, kao i mnogi turisti, posjećivali ovo arhitektonski neobično mjesto nadomak Nikšića. Danas se ta vremena čine dalekim, kao u nekoj bajci.