U otmjenom krugu snobova šetača
i mnogih ljepota nadražajnih čari
javlja se sirena:
ja pjesnički gonim četiri kotača
vulkanizovana.
Malo kaučuka i željezni pancir,
ogradivši srce od umrlog mesa
ja odbijam polet životnih tjelesa;
najzad postah svoj vlastiti bankir
i muvam po asfaltu srca
elektromagnetizovana.
Asfalte! asfalte!
glavna sirovino moga rodnog sela,
gusto se rastapaš ispod hoda vrela,
ti si samo nova pjesma gradu.
Ja se danas gordim, vlasnik rudokopa,
milionerski kupac bioskopa,
po maštinskom inžinirskom radu,
za najveću moguću nasladu:
sazdao sam više nego proste kuće,
ja paklinom saših zglobove ulica.
Nisam stvoren ni rođen od zemlje
i osjećam kako za mnom pilji
maturantica s okom električne kruške
hipnotizovana.
Bogovski znamo: malo srdaca kuca
u originalu prave ljubavi, po propisanom tempu
ali tišina tali salo u vrućinu.
Vatrogašče duha! pazi da vatra bude
lokalizovana.
Objavljeno u Nikšiću, 1932. godine
javniservis.me 
Tin Ujević: Visoki jablani
Oni imaju visoka čela,vijorne kose, široke grudi;
od gromora njina glasa šuma i more se budi,
a kada rukom mahnu, obzori svijeta se šire
i bune, i prodiru u vis, u etire.
Ali, za svoju snagu oni su zahvalni patnji,
bijedi, sužanjstvu, gladi i njinoj crnoj pratnji.
Oni imaju snagu vjere što živi u smaku
i vrelo svjetlosti što tinja u mraku
i sunce u oblaku…
Oni imaju polet orlova, srčanih zračnih ptica,
oni poznaju pjesmu naših najdubljih žica,
za svijet u slobodi. za svijet u ljepoti,
ljudi svojih djela, djeca svojih ruku,
rođena u plaču, sazrela u muku.
Njina muška desna neprestano zida
dvore čovječanstva. Dom Prometeida !
I gdje tinja savjest, kao iskra sveta
oko njih se kupi orijaška četa
za slobodu prava
Ali u samoći njihova je glava
ispravna i čista povrh mračne rulje
gdje ih ne razumiju glupani i hulje,
kao vršak divnih, zelenih jablana,
režući do munje vedri obzor dana.
Tako, uistinu, do njih vode puti,
gdje se pojas rijeke u dolini sluti,
gdje se sitno cvijeće plavi, ruji, žuti;
nagnuti u ponor, nebeskoga svoda
dok crvena jesen drumovima hoda.
Mi stupamo bijelim dolom u tišini,
oni, sami, gordi, dršću u visini,
muče žednu zjenu ili revnu opnu;
što ne mogu, što ne mogu da nas u vis popnu.
Povrh njina vrška gdje se pjesme gnijezde
samo vile lete, ili bure jezde;
a nad njima sunca; samo zvijezde, zvijezde!
Пјесма Високи јаблани је из збирке “Ауто на корзу”, коју је Тин написао док је био у Никшићу.
U julu 1926. godine, kroz Beograd se brzo pronio glas: „Tin se vratio!” Sve se, izgleda, dogodilo zahvaljujući nečemu za šta pjesnik nije mario. Bio je to fudbal. Naime, odlučujuću utakmicu za državnog prvaka igrali su u Zagrebu, 25. jula 1926. godine, „Građanski” i beogradska „Jugoslavija”.
Pobjeđuje domaći „Građanski” sa 2:1 Posle utakmice, beogradski navijači prepoznaju u jednoj kafani Tina Ujevića i pozivaju ga da se s njima vrati u Beograd, što on i prihvata. Beogradski navijači su se hvalili: „Ako smo izgubili utakmicu i prvenstvo, dobili smo Tina!”
Tin samuje u sobici u početku kod Vlajka Ignjatovića Marsovca, bezazlenog čudaka, poznatog u Beogradu po svaštarskoj radnji „Narodni guslar”. Tu se prodaju i stare knjige, a Tin za smještaj i neku crkavicu služi da privuče mušterije. Nailazi i ekonomska kriza. Jedna po jedna, zatvaraju se kafane, neke zauvijek. U zimu 1928-1929, po hladnoći upamćenoj, žali se jednom poznaniku: „Studen je, bez kaputa sam, plašim se da ne nastradam (…). Prehlađen je, kašljuca. Ide od kafane do kafane, ali ga na njihovim vratima sve češće dočekuje katanac.
Ne povjeravajući se nikome, nekako je skupio novac za kartu do Splita. Ima 38 godina. Uveče, 13. novembra 1929. godine, ulazi u prvi voz i odlazi u – Sarajevo…
Augustin Tin Ujević završio je gimnaziju u Splitu, studirao filozofiju u Zagrebu, Beogradu i Parizu. Pjesnička djela: „Zbornik hrvatska mlada lirika”, „Lelek sebra”, „Kolajna”, „Auto na korzu”, „Ojađeno zvono”, „Rukovet”, „Žedan kamen na studencu”, „Mamurluci i pobješnjela krava”, „Mudre i lude djevice”… Napisao je nekoliko hiljada stranica eseja, feljtona, članaka, kritika, prevodio Poa, Verharana, Stendala, Flobera, Prusta, Rolana, Vijona, Remboa, Bodlera, Vitmena, Žida, Sartra, raznih djela sa njemačkog, španskog, italijanskog, ruskog… Sabrana djela – sedamnaest obimnih tomova! Mnogi rukopisi izgubljeni. Čuvena pjesma „Svakidašnja jadikovka”, koju je napisao u Parizu, kada je imao 25 godina, prvi put je objavljena 1917. godine na Krfu, u književnom dodatku „Srpskih novina”. Od 1932. godine sarađuje sa „Politikom”. Pet godina kasnije u izdanju Srpske književne zadruge izlaze izabrane „Pjesme”.