“Evropske” nagrade u rukama naših poltičara!

Uprkos svima i svemu crnogorski političari su osvajači svih „prestižnih” evropskih nagrada koje se dodjeljuju „samo” za (iz)vanredne rezultate u politici, crnogorsko-evropskoj privredi-ekonomiji, kulturi, uopšte u državi i društvu Crne Gore, kao ekološke, bezgranično nebesko plave, (pri)rodnim resursima prebogate, sa očuvanom i održivom supstancom najpametnijih, najviđenijih, najvisočijih jedinki, kao bogom datih političara za „spas” naroda i svih njenih građana!
Crnogorske političare prati velika sreća svuda i na svakom koraku, kako u mladosti tako i u njhovom zrelom današnjem dobu! Još od „rata za mir“ kada u njemu nijesu učestvovali, ali jesu priznali materijalnu štetu za porušene kuće ili pokradenu stoku i preuzeli odgovornost za (ne)koliko izgubljenih života onih koji su nečijom greškom ili namjerom izvedeni pred prijeki sud tadašnje nacionalističke „pravde“ ubijeni ili nestali u tom „smutnom vremenu“, za koje danas niko da podnose račun – preuzme odgovornost, a „zakon o lustraciji“ je u „pripremi” više od decenije i biće za neke nove generacije političara u nekom d(r)ugom vremenu i drugoj državi!
Kada sve utihne i veo zaborava u debelom nanosu se slegne na minula i ne tako davna vremena „rata za mir“ tada će neko u miru reći „pravu istinu“ o onome njihovom „herojskom“ dobu, kada su se slavile „velike pobjede“ za neku drugu „SFR Jugoslaviju“ ili „svoju“ državu u ličnu korist njihovu!
(H)oće sreća naše „junake rata za mir“, a sa tim ide ruku pod ruku i blago kao ratni plijen koje podijeliše međusobno dok su još bili jedinstvena politička partija „mladih, (s)lijepih i (još) pametnih“, mada im ni „razjedinjenima“ kasnije neće ništa nedostajati, iskreno rečeno ni jednima ni drugima – poziciji i onima u opoziciji. Kako tada tako sve do današnjih dana.
Ne samo da ih prati sreća i novac nego su postali nezamjenjivi „staleški sloj“ – dio „visokog“ crnogorskoga društva, koji je „neophodan“ građanima, kao biračima, za „dobro“ onih koji ih biraju skoro dvije i po decenije i slave ih isto toliko.
Crnogorske „junake“ našega „političkog teatra“, kao usuda, prati sreća i napredak, oni uživaju ugled i na ponos su društvene zajednice i cijele Evrope, a partija kojoj pripadaju je baza njihove stabilnosti i političke uspješnosti. Vrijeme koje je prošlo pokazuje nam da su stekli ugled u društvu i materijalno bogatstvo koje prevazilazi granice Crne Gore, susjedstva i regiona, čak su (do)stigli standard „evropskog prosperiteta“, demokrate, reformiste, evropej(a)ca, integralista i internacionalista.
Zašto bi ih neko (pod)sjećao na tako nedavnu njihovu političku prošlost iz „rata za mir“, nacionalističku euforiju u kojoj su bili važan faktor i ujedno katalizator? Oni to (ni)jesu zab(o)ravili ili su se samo o(s)lobodili toga i okolo sebe (po)kupili sve političke požmirepe, spadala i političku pestokupljevinu, koja za njih spira blato sa njihovih ličnih političkih biografija, misleći da će ih danonoćnim pranjem po (ne)zavisnim medijima u Crnoj Gori oprati od svega onoga što su radili i čime su zadužili ne samo svoje građane nego i susjede sa kojima su bili u „kratkotrajnom ratu“, izazvanim od neobrazovanih, nacionalizmom zadojenih i podivljalih ekonomski zavisnih susjeda.
„Balkanska krčma“ poslužila im je kao baza iz koje su vodili „rat za mir“, da bi malo kasnije tu istu „krčmu“ pretvorili u „evropski noćni klub“ iz kojega će širiti evropske integracije, slati poruke mira, dobrosusjedstva, a kao poslušnici u „svojoj spoljnoj – vanjskoj politici“ imaće za prioritet ulazak u NATO, i to na „demokratskom i evropskom“ principu bez prava građana na referendumu o tako važnom pitanju! Zasluge crnogorskih političara generacije „mladi, (s)lijepi i (još) pametni“ iz (ne)zaboravljenog vremena „rata za mir“ njihov su najveći i najtrajniji politički i ekonomski kredit, a sa kojim raspolažu oni koji nameću i uslovljavaju evropske i NATO integracije.
Sasvim su jasni „demokratski i evropski principi“ crnogorskih političara, a posebno njihova „nezavisna“ proevropska politika, kao i prioritet ili imperativ za učlanjenje u NATO savez uz pristanak samo onih koji su vodili „rat za mir“ a cijelo su vrijeme bili u „zabludi“, kao onaj stranački lider, crnogorski politički zgubidan sveznajućeg, samozvanog velikoga glasa i stasa, nekadašnja „velika Srbenda“ a sadašnji „naj Crnogorac“, ujedno živa legenda „samostalnog p(oli)tičara i književnika“.
Ko će se sjetiti i nabrojiti sve silne domaće i strane nagrade, koje su u vidu medalja, statua, pehara, plaketa, povelja, znački i tako dalje, (do)dijeljene našim „najuspješnijim“ vladarima, gospodarima, predsjednicima, premijerima, visokim zvaničnicima, „dvometricama“ i političarima, političkim liderima, podpredsjednicima najuspješnije i najbrojnije političke partije, ministrima, biznismenima, umjetnicima, glumcima, akademicima, naučnicima, političkim aktivistima i udarnicima, borcima „rata za mir“, do boraca za samostalnu, nezavisnu, priznatu i „nikad“ osvojenu državu Crnu Goru sa sto osamdeset i nekom zastavom koja se vi(j)ori na „Ist Riveru“!
Sve visoke „evropske“ regionalne, susjedske i domaće ratne i neratne medalje i nagrade dobiše „najuspješniji“ crnogorski političari! Naravno da je to zasluga zbog njihove velike i nezaboravne uloge, koja je tokom gotovo dvije i po decenije duboko urezana u temelje privrede, politike, kulture, nauke, sporta, zdravstva, sudstva, prosvjete, turizma, visokogradnje i niskogradnje, autoputeva, mostova, žičara, zaobilaznica, tunela, hidrocentrala sa „hiljadama“ megavata, telefonskih centrala sa 300-500 brojeva, promašenih investicija, „uspješne“ tranzicije, obaveznih državnih garancija velikim i poznatim stranim investitorima u KAP-u, Željezari i drugim velikim privrednim subjektima, elektrifikacije sela i zaseoka, dodijeljenih računara u cilju informatičke „pismenosti“ građana, visoke zaposlenosti po principu nepotizma, partijske pripadnosti i političke poslušnosti i na samome kraju do visokog „evropskog standarda“ sa primanjima od 480,00 eura u prosijeku po zaposlenom i „evropskom“ korpom namirnica od 800,00 eura.
Sve te silne, brojne i značajne domaće, regionalne i visoke (ev)ropske nagrade, koje su crnogorski političari „osvojili“ izraz su duboke (za)ljubljenosti u evrointegracije, željene nade i ogromnih očekivanja od „benefita“ ulaskom u NATO savez, do zaslijepljenosti sjajem siromaštva više od dvije trećine građana, sve posijeno u prethodne dvije i po decenije u državi Crnoj Gori, a sa inostranim kreditnim dugom u iznosu od preko 50 odsto BDP-ia i kreditnim dugom po građaninu u iznosu od oko 5000,00 eura po glavi zaposlenog.
I na samom kraju, zašto ne reći i akcentovati da su odlazećem Premijeru visoki zvaničnici u Beču „na 9. Bečkom ekonomskom forumu pod nazivom „Kuda ide Evropa?“ uručili „zlata“ vrijednu nagradu „… ZA DOPRINOS EKONOMSKOM RAZVOJU CRNE GORE I REGIONA JUGOISTOČNE EVROPE“!!! Naravno da je prije odlazećeg Premijera, isto tako značajnu i sigurno „zlata“ vrijednu nagradu za slična djela ili zasluge dobio, već tada najavljivani, stari-novi po sedmi put dolazeći Premijer, kome je u Mariboru (Slovenija) uručena nagrada „Ključ grada Maribora“ „… kao znak pažnje i dubokog poštovanja za pokazanu naklonost prema univerzitetskom gradu Mariboru, kao i za saradnju na privrednom i kulturnom području…“!!! Poslije ovako visokih i značajnih priznanja, da li vas treba podsjećati na nagrade: „Nagrada za mir“, „Medalja za mir u svijetu za 2004. godinu“? A šta tek reći za nagradu: „ …protektor Evropske akademije nauka i umjetnosti“?!
Tako visoke, značajne, referentne i duboko utemeljene nagrade, (za)snovane na principima humanizma, filantropije, naučnog dostignuća u ekonomiji, moralnih vrijednosti evropske demokratije i reformi, ne samo da izazivaju strahopoštovanje, već i visoku zabrinutost kod onih koji žive u Crnoj Gori svo vrijeme trajanja na vlasti istih onih kojima se dodjeljuju tako visoka i značajna „evropska“ (pri)znanja i nagrade, jer oni imaju ne samo drugačiji pogled na politička, društvena i privredna kretanja, odnose i razvoj u državi, kao što je „slobodna, samostalna i nezavisna Crna Gora“, nego raspolažu i drugačijim i nepobitnim činjenicama o jednom vremenu u kojem su djelovali ti isti „dobitnici nagrada“.
Da li su dobitnici nagrada upravo (na)građeni za sva ona (ne)djela u onom vremenu „rata za mir“ ili je neko namjerno prešao preko tog „političkog ogledala“ svih onih koji su bili na istome fonu u posljednjoj deceniji 20. vijeka?
Da ne živim u ovakvoj državi Crnoj Gori, neprekidno od svojega rođenja do danas i da sam negdje daleko od nje, možda bih i povjerovao u „ekonomski razvoj“, „evropski prosperitet“, „bum prvirednog rasta“ u Crnoj Gori, „napredak“ u svim sferama društveno-političkog života, „rast ekonomije“ od 2-7 procenata i tako dalje. Međutim, sa svih svojih šest decenije i koja godina više živim i na svojim leđima sa petočlanom porodicom osjećam „dobrobit života“, koji mi dadoše i još uvijek daju i pružaju oni iz „rata za mir“ i koji mi govore o „ekonomskom prosperitetu“ građana Crne Gore, nezaposlenoj djeci, sa platom doktora nauka od 732,00 eura za radni staž od gotovo 37 godina!!!
Kome trebaju te nagrade za takav „ekonomski napredak“ države Crne Gore? Da li nam se neko smije ili nam pokazuje svu ispraznost nagrada koju nam dodjeljuju pojedinci, asocijacije, „evropski zvaničnici“ ili bilo (ne)ko drugi? Postavljam pitanje: „Šta nam pokazuju navedene nagrade i da li će neko zaista biti ponosan na njih“? QUO VADIS, CRNA GORA?